Vrijdag 19 februari 2010

Verrassing alom deze morgen, 10 cm sneeuw. Bijna exact twee weken geleden dezelfde situatie. De trip toen van Grand Junction naar Hanksville werd ondernomen in een heuse sneeuwstorm.

Ook de eerste dag van onze missie werd volledig beïnvloed door de slechte weersomstandigheden. Wij hadden dus alle 'Mars' goden aan onze kant. Vanaf maandag 8 februari tot gisteren 19 februari alleen maar mooi en droog. De eerste dagen waren heel modderig maar we konden tenminste onze experimenten uitvoeren. Na enkele dagen verdween de sneeuw grotendeels en gaf het landschap meer en meer haar geheimen prijs. En wat een landschap, ja het was Mars, helemaal vergelijkbaar. De Marssociety kon geen betere plek bedenken om de Habitat neer te poten. Dit beeld zal nog heel lang in mijn geheugen gegrift blijven.
Extra EVA's werden vandaag dus geschrapt. Dan maar meteen aan de inventaris begonnen. Heb ook wat tijd besteed aan het reinigen van mijn camera en fototoestel. Zoals eerder vermeld heeft de modder en het stof toch heel wat sporen nagelaten. Ieder crewlid die ooit in de habitat heeft verbleven laat zijn naam en logo achter op de deur waar hij geslapen heeft. Het doet me wel wat om mijn naam daar ook aan toe te voegen.
DG kwam ons een laatste keer bezoeken. Hij noemt zichzelf "the ghost', omdat wij in principe geen contact met hem mogen hebben. Hij voorziet ons van drinkbaar water en komt ook regelmatig de olie van de generator vervangen. Ditmaal kwam hij de Florida experimenten ophalen om terug te sturen naar de scholen. Hij bezit het enige benzinestation in Hanksville en ook klein winkeltje. Heel origineel, het winkeltje is uitgehouwen in een rots. Hij is de vriendelijkheid zelve. We hebben hem dan ook uitgebreid bedankt voor zijn ondersteuning. We hopen hem morgennamiddag nog een kort bezoekje te kunnen brengen voor we vertrekken naar Grand Junction.
We hopen dat de volgende ploeg, crew 91, morgen op tijd zal aankomen. Met de huidige weersomstandigheden kan dit voor problemen zorgen. Er wordt opnieuw sneeuw verwacht. We moeten de nieuwe crew briefen over de systemen zoals dit bij ons ook is gebeurd. Dit kan toch wel een tweetal uur in beslag nemen. Dan rest ons nog de drie uur durende trip naar Grand Junction, waar we nog een nacht in een Best Western motel zullen doorbrengen. Wat we het eerst zullen doen als we daar aankomen? Een lange douche nemen en een lekkere maaltijd nuttigen en uiteraard de harde plank ruilen voor een zacht bed.
We hebben allemaal zwaar afgezien, maar dit weegt absoluut niet op tegen het fantastische en uitzonderlijke van deze missie. We hebben geleefd op adrenaline tot de laatste dag. MDRS is een levenservaring die ik nooit eerder meemaakte en nooit zal vergeten. Ik zal de natuur en vooral de stilte missen. Ik zal alles nog meer relativeren. Het zal vooral opnieuw aanpassen worden om thuis in België wakker te worden door het geraas en de stank van het verkeer. Maar ik weet het zeker, ik kom terug, maar ditmaal met mijn gezin. Ik wil hen het wonderbaarlijke van de ongerepte 'Mars' natuur en de stilte laten aanschouwen. Het zal ook van hen een ander mens maken en helpen relativeren.
Ik dank hierbij Mission Director Artemis Westenberg om voor het eerst een volledige Belgische crew naar het MDRS te sturen.
Heel veel dank gaat naar Mission Control voor hun enorme steun. Ik ontving de laatste dagen heel veel positief nieuws omtrent mijn werk als Engineer en later ook als First officer. Dit was een hart onder de riem. Het was een zeer intense functie waar ik grotendeels alleen voor instond, maar het is me gelukt. Ik dank ook vooral Nancy Vermeulen voor mijn selectie en zeker omwille van haar uitstekende professionele kwaliteiten als commandant van onze crew. Ik dank niet in het minst mijn werkgever CVO Sint-Paulus, meer bepaald de directie voor hun toelating en de collega's voor hun steun. Hartelijk dank aan alle scholen en kinderen en aan vele anderen, vrienden en sympathisanten voor de interesse in onze missie. En ik dank vooral mijn gezin voor hun niet aflatende steun. Zonder hen was ik er nooit aan begonnen. Er was heel veel stress voor de missie en die zal er ook nog zijn na de missie omwille van de enorme persbelangstelling. Ik ben dan ook blij dat ik altijd op mijn vrouw Katharina en dochter Anke kan rekenen ook al is dat niet altijd evident.
Er wacht ons nu nog een lange reis terug, 3u naar Grand Junction met jeep, dan vlucht naar Salt Lake City, dan Atlanta en als laatste vlucht naar Brussel. We hopen aan te komen omstreeks 8u in de ochtend. In de namiddag wordt ik opnieuw met de realiteit geconfronteerd en moet meteen aan de slag met een cursus Multimedia in Tielt. Ik zal wellicht moeite hebben om zomaar de knop om te draaien. Maar misschien zal de adrenaline van mijn avontuur me nog wat langer op de been houden.
In naam van de crew hartelijk dank en tot ziens!
Nora, Margaux, Nancy, Arjan, Pierre-Emmanuel en Nicky

Geen opmerkingen:

Een reactie posten